De harde realiteit

Hallo lieve allemaal!

Mijn allerlaatste weekje hier in Ghana gaat alweer bijna in! Opeens is de tijd voor me gevoel voorbij gevlogen.. Heel veel zin om iedereen strakjes weer te zien, maar ergens vind ik het ook heel erg jammer dat het er hier alweer bijna opzit! Ik zie erg op tegen het afscheid nemen van de kindjes! Afgelopen donderdag heeft Anouschka afscheid genomen van de kinderen en we werden die dag echt weer even op de harde realiteit gedrukt.. Shaibu had die dag een woede-aanval, waarbij hij zat te schreeuwen en meerdere kinderen en mij sloeg, waardoor ik hem even op mijn schoot heb vastgepakt, zodat hij tot rust kon komen. Het mannetje was zo boos en had helaas geen luier om, waardoor hij me helemaal had onder geplast.. Ik heb hem toen even op de tafel gezet, om z’n natte kleren uit te doen en een luiertje om te doen, wordt één van de huismoeders helemaal boos, omdat het geen baby meer is en bla bla bla.. Ik was op dat moment eigenlijk helemaal klaar met ze, gezien sommige alleen maar op hun luie kont zitten en werkelijk waar helemaal niks met de kinderen doen.. En ook al lopen ze er telkens om te zeuren, er zijn gewoon genoeg luiers! Dus boos terug gezegd dat hij gewoon nog niet zindelijk is en m’n hele broek onder had geplast! Ik liep eventjes weg van de tafel om z’n natte broekje weg te gooien en een schone te pakken, hoor ik opeens Anouschka schreeuwen.. Had de huismoeder Shaibu van de tafel getrokken en sloeg ze keihard met een stok tegen z’n onderbeentjes aan!! Ik kon het gewoon niet geloven!! Snel terug gelopen en het mannetje gelijk opgepakt om hem te troosten.. Het brak echt ons hart.. Dat stomme wijf was gewoon gefrustreerd ofzo, omdat ik niet naar haar luisterde en uitte dit op een weerloos kindje, echt niet te geloven gewoon! Daarna Shaibu aan Anous gegeven en heeft zij hem de rest van de dag lekker verwend..
Door dit voorval besefte we allebei maar weer al te goed dat onze tijd hier er bijna opzit en we gewoon niks meer voor de kindjes kunnen doen.. Nu helpt de gedachte dat je er elke ochtend weer bent om ze een positief momentje te geven, maar straks kan dat helaas niet meer.. Dat geeft wel een heel machteloos en verdrietig gevoel.. Ik hoop dan ook dat er snel weer nieuwe vrijwilligers komen in het weeshuis, want strakjes zijn er nog maar drie over! Deze laatste week ga ik nog even heeeeeel hard kroelen met de kiddies!

Dit weekend ben ik met Annemieke en Kate naar het Hand in Hand Project geweest in Nkoranza, dit is opgezet door een Nederlandse arts voor gehandicapte kinderen. Wat is dit ontzettend leuk en goed opgezet zeg! Heerlijk om hier een weekendje te verblijven, zo rustgevend.. En zo goed om te zien dat de kinderen hier een tweede kans krijgen, gezien kinderen met een handicap hier nog vaak worden gezien als een schande.. Door dit project wordt de kijk hierop hopelijk ook anders!

Ik ben helaas niet meer bij het weeshuis in Homako wezen kijken, gezien de reistijd en wat ik allemaal nog wil doen in mijn laatste weekje.. De muur van het jongenshuis staat er al voor een groot gedeelte en ook de deurposten zijn geplaatst! Ik zal van de week nog even proberen wat foto’s op deze site te zetten! Daarnaast wil ik voor mijn eigen weeshuis een klein pakketje maken, met daarin babyflessen (de kleintjes krijgen nu te drinken vanuit een bekertje, wat letterlijk erin wordt gegooid, waardoor de baby’s zich vaak verslikken en de helft ernaast loopt), talkpoeder, vitamine-siroop, kinderparacetamol en dat soort dingetjes! Hier hebben ze opzich wel echt wat aan en heb ook wel het idee dat ze echt voor de kinderen zullen gebruiken..

Volgende keer alweer m'n allerlaatste blogje vanuit Ghana.. :( Deze week nog maar even heeeeel erg genieten!