De eerste week zit er alweer op!

Onze allereerste week Ghana zit er weer op en wat hebben we alweer een hoop meegemaakt! Zoveel gezien, gedaan, gepraat en gevoelt. Maar.. laat ik bij het begin beginnen!! :)

Na mijn blog van de vorige keer zijn Anous en ik nog een rondje gaan doen in Accra om wat boodschapjes te doen. Hierbij moesten we onder een brug door, waar ontzettend veel zwervers lagen te slapen. Het was een bizar gezicht en ik voelde me opeens zo naar, zo bewust van mijzelf en mijn westerse achtergrond. Twee jaar terug hebben we dit ook al gezien en ervaren, maar de werkelijkheid van hier, het soms zo onmenswaardig leven, kwam weer zo hard binnen, dat we beiden even goed van slag waren. Die avond hebben we ook niks meer gedaan, gezellig met Kwame (zoon van Mina) en de andere vrijwilligers gegeten en zitten kletsen.

De volgende dag zijn we een dagje afgereisd naar Capecoast, zo’n mooie stad! Eerst even wat geluncht bij het Capecoast Castle Restaurant en besloten om het fort toch nog een keertje te bezoeken. We vonden het allebei de vorige keer al zo indrukwekkend en mooi, dat we het nog wel een bezoekje waard vonden! Weer een tour gehad en het moment als je de ‘door of no return’ uitstapt, krijg je zo’n prachtig uitzicht over het stadje en alle vissers die druk aan het werk zijn. Prachtig! Daarna zijn we nog opzoek gegaan naar leuke souverniertjes en hebben we ballonnen uitgedeeld aan de kinderen daar. Was zo leuk, allemaal blije gezichtjes en ze kwamen werkelijk van alle kanten aangerend! Mooi om te zien hoe blij ze kunnen zijn met niks.. Daar kunnen wij soms nog wat van leren!

Maandag gekozen voor een rustig dagje. Het lijkt namelijk alsof je helemaal niet weg bent geweest hier, je pakt gewoon weer op wat je twee jaar terug hebt achtergelaten. Maar toch merk je dat alles weer zoveel indruk op je maakt. Deze dag weer onze allereerste handwas gedaan! En opzoek geweest naar een cadeautje voor Vera, die ook weer gezellig in Ghana is! :) En ‘s avonds dan eindelijk opweg naar het vliegveld! Owh, wat wilde ik graag mijn spullen terug!! Een flinke tijd moeten wachten en na twee uur, nadat het vliegtuig gelandt was, toch maar weer even gaan vragen hoe het ervoor stond. Moesten we dus blijkbaar boven zijn.. Ik durfde haast niet te kijken, maar Anous zag hem gelijk liggen!! Haha, we werden gek! Gedanst en geknuffelt met de backpack en de medewerkers daar dachten waarschijnlijk dat we niet helemaal goed waren!! ;) Daarna op naar bed, want de volgende dag wilden we heel graag opweg naar ons sponsorproject in Kona.

Dinsdag betijds eruit, want van Accra naar Kona is een aardige reis. Eerst gekozen voor een fijne VIP-bus (nog nooit gedaan, maar man, wat een stoelen!!) van Accra naar Kumasi, deze reis duurde ongeveer 5 uur. Super leuk om aan te komen in Kumasi, dit is toch wel echt onze thuis geweest en zo voelt het ook nog steeds! Opoku stond ons al lief op te wachten, dus konden we gelijk door in de taxi naar Kona.
Hier werden we heel warm ontvangen door de weeskinderen! En wat een prachtige locatie, we zitten echt in de middle of nowhere! Wel zijn de levensomstandigheden hier een stuk slechter en zaten we er die avond echt even helemaal door heen. Het druist dan soms zo in tegen je eigen levensstandaarden en hun moeten het met zoveel minder doen. Het weeshuis zelf wordt geleidt door Opoku en zijn vrouw Beatrice en auntie Victorie. In totaal zijn er 20 kinderen, waarvan 6 kinderen van Opoku, Beatrice en Victoria zelf. Onze kamer is prima, bed is iets minder, maar dat hoort er hier gewoon bij! Ook hebben we een eigen wc en een hokje voor onze bucket bath. Deze avond hebben we kennis gemaakt met iedereen en doordat het weeshuis door twee Nederlandse vrouwen is opgezet, hebben we veel nederlandse liedjes kunnen zingen met de kinderen. Zo leuk!

De volgende dag mochten we rustig aan doen van ons gastgezin. Wel even besproken wat onze verwachtingen zijn, hun verwachtingen en alle spullen die ik dankzij ‘Het Kinderpaleis’ aan de kindjes kan geven, laten zien. Ze waren verbaasd over hoeveel we hadden meegenomen! :) Ook zijn we naar het dorp zelf gegaan, waar we onszelf dus aan iedereen moeten voorstellen. Dit was wel heel vermoeiend en gaf mij ook gewoon een raar gevoel. We mochten ook bij een school kijken en alle kinderen werden ‘gek’, wilden ons vasthouden, handjes schudden, opgetild worden. Renden overal achter ons aan, het was een gekkenhuis! :) Dus op den duur wilden we wel weer gewoon lekker terug naar het weeshuis. Richmond en David, twee kinderen van het weeshuis, waren mee. En hebben ons heel veel laten zien. Ook nog even langs een man geweest die slippers maakt. Aangekomen bij het weeshuis waren alle kindjes er voor het kinderdagverblijf en het waren er veel! Anous en ik waren in shock, dachten dat het er 12 waren, maar het waren er dus 35!! En de leidsters zijn dus met zijn 2en. Haha, ik dacht dat ik het druk had op m’n werk! ;) We hebben een dagje mee kunnen kijken en gezien dat er eigenlijk gewoon geen structuur is. Ze willen heel graag lesgeven, maar zitten qua niveau al veel te hoog. De leeftijd van de kinderen is 2 tot en met 5 jaar en ze geven al keer-sommen!
Wel gaven ze aan dat ze heel graag dingen van ons willen weten, dus gaan een dagprogramma voor ze opstellen en allerlei verschillende suggesties voor activiteiten, gerelativeerd aan de leeftijd. Nu besloten om een boekwerkje hiervan te maken, gezien we maar zo’n korte tijd hier zijn.
Ook schrokken we erg van de omstandigheden, de kinderen poepen en plassen gewoon buiten! Zo onhygienisch. Dus we zijn ook een plan aan het maken om dit allemaal te verbeteren. ’s Avonds hebben we gezellig met Opoku en Beatrice zitten kletsen en het is zo’n bijzondere ervaring. Alles vindt buitenplaats en voor je gevoel zit je er dan, in het echte Afrika, bij een vuurtje onder een onbeschrijfbaar mooie sterrenhemel!! :) Ook hebben Anous en ik besloten om de ingezamelde spullen te verdelen onder het weeshuis en het kinderdagverblijf en deze avond hebben we de kinderen van het weeshuis de spullen gegeven. Ze waren er zo ontzettend blij mee en ze hebben er heel de avond heerlijk mee zitten spelen!

Donderdag zijn we met Opoku meegegaan om de kinderen op te halen in het dorp. Hiervoor moeten we iets meer dan een half uur lopen om de kinderen te ontvangen bij een gezamenlijke plek. Ook hebben we alle ouders ontmoet, die vonden het wel grappig, twee Obruni’s! Daar ongeveer een uurtje moeten wachten op de trotro die ons weer terug zou brengen. Geen doen hoor, al die kleine ukjes in een schokkende trotro! Daarna de dag geopend en de ingezamelde spullen aan de kinderen laten zien. Ze wisten niet wat ze zagen!! :) Daarna alle spullen in tassen verdeeld, zodat de leidsters dit in beheer kunnen houden. ’s Avonds is de voorzitter van de Aldersgate Foundation, James Afriyie, langsgekomen om te bespreken wat we met ons sponsorgeld willen gaan doen. Anous en ik hebben we het er erg lang over gehad, omdat er gewoon zoveel dingen zijn die moeten gebeuren. Maar uiteindelijk besloten om het gebouw van het kinderdagverblijf af te bouwen, is nu alleen nog maar fundering en gedeeltelijk een dak. En mochten we geld over houden, dan willen we iets met het sanitair, omdat het nu zo onhygienisch is. Ook kregen we te horen dat we geacht worden verschillende meetings te houden met mensen uit het dorp, zodat zij vragen aan ons kunnen stellen. En het concept is erg leuk, maar voor ons echt niet haalbaar in deze korte tijd.

Vrijdagochtend hebben we ook nog de kindjes opgehaald in het dorp, daarna even ontbeten en toen door gegaan naar Kumasi. Vandaag wilde we heel graag langs bij ons oude gastgezin en weeshuis van twee jaar terug. Eerst naar het Kumasi Childrens Home geweest en het was zo raar om hier weer terug te zijn. Ik had al wel van Vera gehoord dat er van mijn groep geen kindjes meer waren, dus had me daar al heel erg op ingesteld. Anouschka kwam nog wel wat kindjes tegen uit haar klasje en dat weerzien was zo’n prachtig gezicht! We moesten er beide om huilen! :) Je weet gewoon dat de kindjes hier echt aan het overleven zijn, het project is zo groot! Wel is de locatie heel erg opgeknapt, zag er zo mooi uit! Duidelijk dat het gefinancierd wordt uit de overheid en hier veel vrijwilligers geplaatst worden, die dingen oppakken. Wel heb ik m’n grote vriend Nyamekye gezien en hij zag er goed uit! Ook kwam ik een van de lieve huismoeders, auntie B, tegen. Zij reageerde zo leuk, vloog me zo in m’n armen!! Leuk om te zien dat ze je nog niet vergeten zijn! Ik vond het wel heel heftig om weer op m’n oude groep te zijn. Het is toen zo’n intense periode van mijn leven geweest en voor je gevoel was dat helemaal weg. Alle kindjes weg, het gebouw helemaal opgeknapt. En daarnaast ben ik soms gewoon heel bang voor wat er met de kindjes is gebeurd, zo bang dat ze in verkeerde kringen terecht zijn gekomen. En dat heftige gevoel kwam toen ik daar liep erg binnen. Wat machteloos en verdrietig kan je je dan voelen. Daarna besloten om het luchtig af te sluiten met de kindjes en wat ballonnen. Vera kwam toen ook gezellig aan, zo leuk om haar hier te treffen in Ghana! Met z’n 3en vanouds een drankje gedaan bij Jofels en daarna opweg gegaan naar Asabi, onze thuis! Onze oude hostmoeder Beatrice zit nu in Amerika, maar onze hostzusje Abigail en huishoudster Alberta zijn er nog steeds! Zo heerlijk om dezelfde weg weer te belopen, kriebels in m’n buik!! Toen we het hek open deden, kwam Abigail om het hoekje. Ze is zoo groot geworden! En even moest ze goed kijken en toen zag ze het!! Super leuk!! Ook het gezin van de zus van Beatrice ontmoet, fijne mensen. Gezellig gepraat en wat gegeten. En Abigail, die heeft nog steeds dezelfde streken! Wat een heerlijk meisje!! Alberta was helaas net al vertrokken naar haar eigen huis, dus geregeld dat een van de zonen ons naar haar konden brengen. We moesten haar zien! :) Abbie is gezellig meegegaan, heel de weg op m’n rug gedragen, zoals het in Ghana hoort!! Het weerzien met Alberta was super, zo blij om elkaar weer te zien! Ondertussen heeft ze een prachtig zoontje, die ze helemaal alleen opvoedt! Gezellig in haar kleine appartementje gezeten en bijgepraat. Zo’n inspirerende vrouw, zoveel meegemaakt, zo sterk! Haar droom is om een eigen salon te open, zodat ze nog onafhankelijker is. Anous en ik hadden het twee jaar al heel sterk, maar nu besloten dat wij samen haar gaan helpen met een begin-kapitaaltje. Als iemand dit verdient, dan is zij het!! Ook hadden we beide het gevoel dat we deze maand nog terug willen komen, dus dit gelijk geregeld. Volgend week heerlijk een weekendje verblijven in Asabi!! :)
’s Avonds zijn we vroeg naar bed gedaan, was zo’n heftige, intense dag met al die weerzienen!

Zaterdag zijn we op pad geweest naar het oude sponsorproject in Homako van Sanne, Jitske en mij. Hier hebben we een huis gebouwd voor de jongens in dit weeshuis. Alleen is het toen helaas niet afgekomen met het sponsorgeld, waardoor Sanne en Jitkse nu weer wat geld hebben ingezameld voor hun, zodat ik het kon langsbrengen. En ik was ook super nieuwsgierig naar hoe het nu was geworden.
De reis ernaartoe was wel weer een hele onderneming. Zeker 2 uur in de trotro moeten wachten, totdat deze vol was. Hier heb ik Anouschka ook nog uitgehuwelijkt aan Charles de slager! Sorry Anita en Bart, maar ik kreeg er een trotro voor terug (heel bruikbaar in Kona) en jullie hoeven je ook geen zorgen om haar te maken, want ze krijgt elke dag vers vlees!! ;)
Na ongeveer 4 uur kwamen we eindelijk aan in Homako en werden we ontvangen door de familie. Het gebouw was al verder af dan ik had verwacht, de deuren en ramen zaten er al in. Alleen het dak moet nog verder afgemaakt worden en de aankleding. Dus het geld was heel erg welkom!! Jits, de foto’s en oorbelletjes vonden ze geweldig!!! Daarna weer terug naar Kumasi, waar we eigenlijk nog inkopen wilden doen voor het weeshuis. Maar dit was helaas niet meer haalbaar, door het verkeer in Ghana en chauffeurs die telkens voor een zeer hobbelige omweg kiezen! :) Deze avond wel een beginnetje gemaakt aan het boek voor het kinderdagverblijf, dus toch nog productief bezig geweest!

Vandaag spenderen we nog een dagje in Kumasi, even lekker internetten en dingetjes regelen. Ook hebben we een meisje bij het Kumasi Childrens Home ontmoet, die allemaal kleren had ingezameld. Maar gezien ze het daar niet nodig hebben, wilt ze het heel graag aan onze kinderen in Kona doneren. Zo leuk! Dus met haar hebben we zo nog afgesproken. En daarna gaan we weer lekker terug naar Kona, om daar een hele week aan de slag te gaan!

Wat een verhalen weer voor een week! :) En geloof me, de helft ben ik waarschijnlijk vergeten om op te schrijven! Als jullie het leuk vinden, kunnen jullie ook bij Anouschka haar pagina gluren: www.anousnaarghana.waarbenjij.nu.

Tot snel weer!